Me desvelhe. Es be jorn.
Coma un qui se desvelha, e qui la nuech
n’a pas barrat sos uelhs,
ai be trauchat l’ivern sens veire
nuech ni nevia e sens sentir lo vent.
Me desvelhe. Veiqui. De flors mai
de fuelhas se’s perfumada l’auba, e la prima chanta
lo vent.
M’a fach durmir ni nuech ni
nevia, e lo mes-mòrt me ten lo sang:
que me son las fuelhas mai las flors!
E lo vent de prima ni lo solelh de l’auba.
Las peiras daus chamins que lo
giau las trabalha, e la terra daus puegs,
sentan dins las priondors lo levam de
la grana e las dents de las raiç.
Mas ieu, que me desvelha? E sabe-ieu
qu’es jorn! E sabe-ieu si l’auba raia, e que me vòl
l’amor!
Marcela DELPASTRE