La granolha e lo buòu

‘Na granolha vistava un buòu

Que li pareissiá beu de talha,

Ela que n’era pas tan gròssa coma un uòu,

La veiquí de s’uflar: ‘la s’estend, se trabalha,

E ‘la se creu, de bona fe,

Desjà tan gròssa coma se.

“Es quò vrai? sei-ieu pro uflada?

Disset-ela a sa camarada.

- Boi! non gran.

- E ben, aura?

- Pi! ... be ne’n setz-vos luenh d’enguera!

‘La se cuget metre en colera.

- Questa vetz? ... pas vrai que l’i sei?

- Boi, vos n’i tombaretz jamai.”

‘La tòrna de noveu far jugar sa machoira;

Mas lo paiet char questa vetz:

‘La s’uflet coma ‘na pedoira

E ‘la petet coma un chauvet.

Queu conte n’es pas tant ‘na fabla

E quo arriba ben tots los jorns:

Per la toileta, per la tabla,

Los petits vòlen ‘nar coma daus gròs senhors.

Madama vanitat chatolha;

Tau que s’ufla creu èsser grand,

E la veritabla granolha

N’es pas quela de dins l’estanh.

Jan-Baptista FOCAUD