Ab la dolchor del temps novel
Ab la dolchor del temps novel foillo li bosc, e li aucel chanton, chascus en lor lati, segon lo vers del novel chan: adonc esta ben c'om s'aisi d'acho dont hom a plus talan.
De lai don plus m'es bon e bel no vei mesager ni sagel, per que mos cors non dorm ni ri ni no m'aus traire adenan, tro qu 'eu sacha ben de la fi s'el'es aissi com eu deman.
La nostr'amor vai enaissi com la brancha de l'albespi, qu'esta sobre l'arbr'en creman, la nuoit, ab la ploi'ez al gel, tro l'endeman, que-l sols s'espan per la fueilla vert el ramel.
Enquer me menbra d'un mati que nos fezem de guerra fi e que-m donet un don tan gran: sa drudari'e son anel. Enquer me fais Dieus viure tan qu'aia mas mans soz son mantel!
Guilhem de Peitieu (1071-1126) |