Lo lop e la cigonha Los lops avalen sens maschar; E quauqu’un, quauque jorn, S’i podria ben mochar. Ne’n veiquí d’abòrd un que l’a pecada bela. Un jorn, en minjant una anhela, (Dise n’anhela, mas beleu Quò podia b’èsser quauque anheu) Un òs li damoret au mieg dau gorjareu, E l’estranglava ben e beu. Per bonaür passet ‘na cigonha. Eu li fai signe, ‘la venguet. Emb son grand còu, emb son long bec, De beu que la paubra gigonha, Finalament ‘la lo li ‘guet; E donc, per consequent, ‘la li sauvet la vita. Quand ‘la vouguet de sa visita Li damandar lo paiament, Coma los medecins fan ordinariament: “Qué ‘pelatz-vos? li disset l’insolent; Fau que vos siatz ben esfrontada ! Ne setz -vos pas ben pro paida D’aver tirat de sot ma dent Vòstra testa sens accident ? Ingrata que vos setz ! Ne fasetz pas la fauta De tombar jamai sot ma pauta. “ Veiquí plan sovent lo discors De presque tots los gròs senhors. Lo paubre es pro paiat en oblijant un riche. Tant pueschatz-vos li far plaser, Vos ne’n tirariatz pas un quite granmarcés. Aüros d’enguera, aüros quand eu n’es mas quand chiche; Car, si eu podia, eu ausariá ben Vos rendre lo mau per lo ben. Jan-Baptista FOCAUD