L'AUBRE VIELH   Dempuei que lo tuavan, queu país, coma 'na bèstia fera, dempuei lo temps, non n'es pas mòrt, polsa d'enguera. Non creba pas, jamai ne'n 'chaba. De denaut se son levats contra se. De per costat lo butissiàn. Li an dubrit las venas, que ne'n sagna de tant de secles; sus terra e dins la mar, que ne'n sagna, diriatz: mas que se'n semena dins las terras au lonh, delai la mar, que planta sas granas, que s'enraija de còr. Queu país que laissavan per mòrt, la vespa e las moschas dessús, las romecs e l'ajauc coma 'na gala dins sa peu, la maison esventrada que fai veire sa chaminada e sas tripas au vent, la chalor de son fems - non ! N'es pas mòrt d'enguera. L'aubre vielh, que diriatz que jamai lai tornarà montar la saba, talament la ruscha es crebada, la raiç curada de vermes que tomba en pouvera per lo mitan, Jamai, vengut l'estiu, n'aviá balhat tant de fuelhas, ni de flors tan perfumadas, e nos en sovendrem de sa frucha mai de son ombra. Per lo tuar, queu país, tant que parla sa lenga en flors de l'aubre vielh, non n'es pas naissut lo chaçador.   Marcela DELPASTRE